To άγχος μου ως μαμάς και η ψυχολογικη μου προετοιμασία πολλές ημέρες πριν καν ξεκινησει η νεα σχολική χρονιά, απέδειξε τελικα πως ο 3χρονος Νικόλας μας ήταν περισσότερο έτοιμος για το σχολείο από ο,τι η μαμά και ο μπαμπας... Και, νομίζω, κάπως έτσι γινεται συνηθως.

Πήραμε, λοιπον, την τσάντα μας την καινούργια, ετοιμάσαμε το κολατσιό μας και το μεσημεριανό μας και ξεκινήσαμε για το σχολείο-παιδικό σταθμό. Αυτό το μεγάλο κτίριο, που επισκεφθηκαμε κανά δυο φορές το καλοκαίρι για να το συνηθίσει ο μικρός. Και που αυτό τον είχε εντυπωσιάσει ήταν οι τσουλήθρες, οι κούνιες και τα υπόλοιπα παιχνίδια, που έβλεπε στο προαύλιο κάθε φορά που περνούσαμε απ’έξω.
 
Εκεί λοιπόν πήγαμε την πρώτη ημέρα. Την ημέρα του Αγιασμού. Από τη μία πλευρά τα νήπια και οι δασκάλες και από την άλλη οι γονείς. Όλα κυλούσαν μια χαρά, μέχρι τη στιγμή που κάποιο από αυτά τα παιδάκια ξεκίνησε να κλαίει... Και τότε ήταν που άρχισε το πανηγύρι. Λες και ήταν domino, άρχισαν ξαφνικά να κλαίνε ένα-ένα όλα σχεδόν τα τρίχρονα.

Και, φυσικά, έφτασε και η σειρά του Νικόλα μου, ο οποίος, ενώ ήταν ήρεμος και ατάραχος, ξαφνικά είδε τον μπαμπά του, που προσπαθούσε να απαθανατίσει τις στιγμές της πρώτης μερας με βίντεο. Και ξέσπασε σε κλάμματα και ζητούσε απεγνωσμενα να φύγει και να πάει στον μπαμπά του. Επενέβησαν οι δασκάλες και κάποια στιγμή κατάφεραν να ηρεμήσουν τους «ταραξίες». Μέχρι να επιτευχθεί αυτό ωστόσο, εμένα με έπιασε το στομάχι μου, ξαφνικά, σαν από αντίδραση για αυτό τον ψυχολογικό γολγοθά, που «περνούσε» το παιδί μου.

Να μην σας τα πολυλογώ, ο Νικόλας πολύ γρήγορα κιόλας είχε ξεπεράσει το «δράμα» του και στα επόμενα λεπτά και κυριως ολη αυτη την πρωτη του εβδομαδα στο σχολείο, ήταν πάλι ευδιάθετος και χαμογελαστός με τους νέους του φίλους και με τα καινούργια παιχνίδια που βρήκε εκει. Και βέβαια το μεσημέρι που επιστρεφει στο σπίτι, ειναι κατενθουσιασμένος και ανυπόμονος να έρθει το "αύριο" για να ξαναπάει εκεί.

Το ότι εγώ, βέβαια, χρειάστηκα την πρωτη ημέρα χάπια για το στομάχι και κάποιες ώρες για να συνέλθω απολύτως από τα «ψυχοσωματικά» μου είναι ένα άλλο θέμα.

Και αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς γίνεται, από τη μία, να είμαι μάνα, που θα τη ζήλευε και ο Φρόυντ ή θα μου έδινε τουλάχιστον συγχαρητήρια και, από την άλλη, να χάνω την ψυχραιμία μου με ένα μόνο κλάμα του παιδιού μου; Και όμως γίνεται, φίλες μου, και είμαι σίγουρη οτι το γνωρίζετε και εσείς πολύ καλα.

Είναι πραγματικά άξιον λόγου και τώρα καταλαβαίνω τη μαμά μου, η οποια ως κλασική Ελληνίδα μάνα μού έλεγε «δεν θα κάνεις παιδιά και εσύ κάποια στιγμή; Θα καταλάβεις!» Και να που κατάλαβα. Κατάλαβα ότι όλα τελικά γυρίζουν γύρω του. Όχι μόνο τώρα που είναι μικρό, αλλά για πάντα. Κατάλαβα πως αν είναι καλά εκείνος, είμαι και εγώ. Και πως αν νιώθω ότι δεν αισθανεται πολύ όμορφα, εγώ υποφέρω. Απλά τα πράγματα.